Het mag een klein raadsel heten, waarom deze band uit Newcastle niet meer bekendheid geniet, al moet ik er meteen bij zeggen dat ze geregeld ons kleine landje aandoen. Rob Heron en de zijnen maken al meer dan een decennium lang een mix van feestelijke en dansbare muziekjes, waarin ze country, rockabilly, swing en soul vermengen tot een aanstekelijk geheel, dat één ding verzekert: stilzitten is er niet bij. Het straffe aan het vijftal is, dat ze net zo goed de massa van grote festivals kunnen bespelen, als ze kleine clubs of jaarmarkten op stelten kunnen zetten. Dat hebben ze te danken aan een heel herkenbare, energieke stijl en aan de erg fijne composities, die haast altijd van de hand van Rob zelf zijn.

Op deze nieuwe, zesde, plaat krijg je veertien nummers gepresenteerd, die in twee dagen tijd, zo goed als live in de studio opgenomen werden in BerlijnH in een compleet analoge omgeving, iets wat helemaal past bij deze retro klinkende songs, die nochtans helemaal actueel zijn in hun aanpak. Saxofonist Ben Powling is in niet geringe mate verantwoordelijk voor het typische en herkenbare geluid van de band, net zoals de bijzondere stem van Rob Heron zelf dat is en het is moeilijk één of ander nummer naar voor te schuiven, omdat het boven de rest uit zou steken. Integendeel; bij deze band is het het totaalplaatje dat telt; naast de al vermelde zang -die zowel kan croonen als rocken en swingen, en de sax, die nu eens een ritmisch decor optrekt en dan weer een dampende solo wordt, is er de strakke ritmesectie van Paul Archibald op drums en Adam Richards op allerlei bassen. Zij zorgen er mee voor dat Heron zijn vocale veelzijdigheid kan etaleren en dat de fijne toevoegingen van Tom Cronin op snaren en harmonica, helemaal uit de verf komen.

Dat leidt ons tot een heel leuk plaatje, dat je helemaal in zaterdagavond-sferen brengt: je wil dat dit de soundtrack is in de club waar je met je vrienden mintjes gaat drinken en waar je op geregelde tijden een dansje doet met je liefje. Dit is, met andere woorden, de ideale muziek voor een good-time avondje, dat in dit geval echter opgeluisterd wordt door een fijne band, waarvan de leden stuk voor stuk weten hoe ze met een publiek moeten omgaan en dat ook visueel illustreren. Heerlijk retro, fijn nostalgisch, maar vooral prima gedaan: zo klinkt deze nieuwe plaat, waarvan de titel overigens illustreert hoe je naar buiten wil gebracht worden uit de club waar je naar deze band kwam luisteren: feet first. Niet dat het voor mij meteen hoeft, maar ik kan er me wel wat bij voorstellen. Als u Rob Heron en zijn Tea Pad Orchestra nog niet kent: het is NU het moment om dat euvel weg te werken !

(Dani Heyvaert)